Depresja – co to? Rodzaje depresji, objawy depresji

Depresja to rodzaj zaburzenia, które wiąże się z odczuwaniem rozpaczy, pustki, smutku o długotrwałym i intensywnym natężeniu. Ten stan dołka psychicznego trudno jednoznacznie zdefiniować, bo w zależności od człowieka i sytuacji, która go wywołała, depresja może przyjmować różne oblicza. Poznaj definicję choroby, jej objawy i rodzaje. Dowiedz się, jak zdiagnozować depresję, a także, co zrobić, aby odzyskać utraconą radość życia.

Spis treści:

Czym jest depresja?

Jakie są objawy depresji? Symptomy depresji

Fizyczne objawy depresji

Rodzaje depresji

Depresja ze względu na natężenie

Przyczyny depresji, czynniki ryzyka depresji

Depresja u nastolatków.

Depresja u mężczyzn.

Depresja u kobiet.

Rozpoznanie depresji, diagnozowanie i leczenie depresji

Masz depresję? 3 metody leczenia depresji

Czym jest depresja?

Depresja to utrzymujący się stan smutku, który nie zawsze wywołany jest konkretną sytuacją. Od „normalnych” stanów przygnębienia spowodowanych gorszym dniem, zmęczeniem, problemami finansowymi, zawodowymi czy rodzinnymi, odróżnia go to, że trwa dłużej, a jego odczuwanie jest bardziej intensywne. Czy zagraża człowiekowi? Tak! Głównie dlatego, że w przypadku depresji problem bywa bagatelizowany i mylony z dołkami nastroju, które dotykają każdego, lecz stosunkowo szybko mijają.

W normalnych warunkach człowiek jest w stanie poradzić sobie ze swoimi niepowodzeniami czy gorszą formą, umie rozwiązać problem, wychodzi z niepowodzenia silniejszy i bogatszy o nowe doświadczenia. Osoby z depresją nie mają szans tego doświadczyć, bo czują się apatyczne, nie mają energii ani motywacji do działania, nie widzą przed sobą celu, sensu ani nadziei.

To bardzo negatywny stan, który może prowadzić do utrzymującej się bezsenności, wywoływać objawy somatyczne, choroby somatyczne a nawet myśli samobójcze, które nierzadko zamieniają się w czyny.

Jakie są objawy depresji? Symptomy depresji

Pierwsze objawy depresji można łatwo przeoczyć w początkowym etapie choroby. Zwłaszcza, że ludzie mogą różnie odczuwać ten stan. Niektórym towarzyszy bezsenność, podczas gdy inni najchętniej nie wychodziliby z łóżka. Podczas gdy pierwsza grupa zmaga się z brakiem apetytu, druga odczuwa niekontrolowane łaknienie. Czasem apatia, ciągłe zmęczenie czy potrzeba snu to nie wynik depresji, lecz braku witamin, minerałów, długotrwała ekspozycja na stres lub choroba o podłożu fizycznym. Dlatego, zanim zostanie postawiona diagnoza o depresji, trzeba wykluczyć inne zaburzenia.

Osoby, które cierpią z powodu tej choroby, zgłaszają niepokojące zmiany w swoim zachowaniu czy odczuwaniu.

Do najczęstszych objawów depresji należą:

• brak pewności siebie i niskie poczucie własnej wartości,
• zaburzenia koncentracji, problemy z pamięcią,
• myśli samobójcze, samookaleczanie się,
• apatia, która utrzymuje się bez względu na pogodę, dzień tygodnia, nawał obowiązków domowych i zawodowych,
• utrata zainteresowania hobby, pracą, rodziną,
• unikanie towarzystwa innych osób – rodziny i przyjaciół. (fobia społeczna)

Ogólnie zaburzenia depresyjne u dorosłych charakteryzują się zmianami w zdrowiu fizycznym i psychicznym.  

Objawy depresji utrzymujące się od kilku tygodni do kilku miesięcy obejmują:

• obniżony nastrój, który jest typowym objawem depresji,
• utratę zainteresowania i przyjemności (anhedonia),
• zaburzenia neurowegetatywne,
• obniżoną energię,
• różne poziomy dysfunkcji społecznych i zawodowych,
• problemy psychomotoryczne,
• nadmierne poczucie winy,
• słabą koncentrację,
• myśli samobójcze.

W niektórych przypadkach nawet trudno rozpoznać, że to depresja. Objawy nie dają wskazówek na obniżenie nastroju w zakresie smutku, ale wskazują na niepokój, drażliwość lub znudzenie.

Wszelkie niepokojące zmiany w zachowaniu własnym lub bliskiej osoby, które sugerują, że występują objawy depresji warto skonsultować ze specjalistą. Nie należy ich bagatelizować i tłumaczyć – zwłaszcza, gdy utrzymują się przez dłuższy czas i wywołują negatywne skutki. Wizyta u psychologa jest ważna również z tego względu, że pozwoli ustalić, z jakim konkretnie rodzajem depresji masz do czynienia. Nieleczone epizody depresji, zaburzeń nastroju mogą pojawiać się nawet kilka razy w roku. To ważne, aby znaleźć przyczynę, a następnie wdrożyć skuteczne leczenie ukierunkowane na dany problem i potrzeby pacjenta. Warto również zwrócić uwagę na nasilenie objawów depresji u zdiagnozowanych pacjentów. Czasami potrzebna jest zmiana podejścia terapeutycznego lub wdrożenie nowej formy farmakoterapii.

Fizyczne objawy depresji

Chociaż smutek jest najbardziej znanym objawem i dlatego jest kojarzony z depresją, nie jest on jedyną oznaką tej choroby. Dzieje się tak, ponieważ problem zmienia kilka systemów ludzkiego organizmu i często psychiczne objawy depresji pojawiają się wraz z fizycznymi. Jest to jeden z powodów, dla których wizyta u psychologa jest niezbędna do zdiagnozowania i leczenia choroby.

Dla lepszego zrozumienia tematu, poniżej znajdziesz najczęstsze somatyczne objawy depresji.

• Bezsenność: problemy ze snem są jednym z czynników diagnostycznych chorób wpływających na umysł. Trudności z zasypianiem, niespokojny sen oraz budzenie się kilka razy za wcześnie mogą być związane z zaburzeniem depresyjnym. Nawet 90% pacjentów cierpiących z powodu depresji ma bezsenność. Zdarzają się nawet przypadki, w których dana osoba śpi więcej niż zwykle, ponieważ nie znajduje motywacji do wstania z łóżka. Jeśli stanie się to nawykiem w jej codziennej rutynie, warto mieć to na oku, ponieważ wskazuje to na ciężki epizod depresji.
• Spadek odporności: w czasie tej choroby organizm wytwarza substancje zwane cytokinami prozapalnymi, które zaburzają prawidłowe funkcjonowanie układu odpornościowego. W ten sposób istnieje większe ryzyko zachorowania na grypę, przeziębienie i opryszczkę. Nierzadko zdarza się, że osoba z depresją choruje częściej niż zwykle.
• Zmęczenie: gdy nie ma w tym udziału czynnika medycznego, jest bardzo prawdopodobne, że nadmierne zmęczenie wskazuje na stany depresyjne. Osoba czuje się zmęczona nawet wykonywaniem prostych codziennych czynności, takich jak na przykład branie prysznica czy jedzenie śniadania. Oznacza to, że wszystko, co musi zrobić od chwili przebudzenia do końca dnia, staje się dla niej prawdziwym ciężarem.
• Bóle głowy: smutek, strach, frustracja i niepewność to duże obciążenie emocjonalne, którego konsekwencją są różne bóle. Migreny lub częste dolegliwości bólowe w obszarze głowy, którym towarzyszy obniżenie nastroju, mogą sugerować, że masz depresję.
• Zmiany apetytu: dotyczące jego nadmiaru lub braku. Dlatego choroba może również powodować przyrost lub utratę masy ciała. Ważne jest zauważenie nietypowych zachowań w nawykach żywieniowych i szukanie pomocy w celu postawienia prawidłowej diagnozy i leczenia. Niewykluczone, że jest to nawet odosobniony przypadek innych zaburzeń, takich jak bulimia czy anoreksja. Jednak te problemy z jedzeniem mogą prowadzić do depresji.

Oprócz tego wśród fizycznych objawów depresji można wymienić:

• spadek lub utratę libido,
• przewlekłe bóle całego ciała,
• skurcze brzucha,
• zaparcia albo biegunki.

Rodzaje depresji. Podział osób chorujących na depresję.

Depresja może przybierać różne formy i dlatego przyjęło się stosowanie podziałów. Dotyczą one rodzajów depresji z uwzględnieniem:

• chorób – depresja nawracająca lub jednorazowa (trwająca około dwóch tygodni) może towarzyszyć chorobie afektywnej dwubiegunowej. Depresja w tej drugiej formie występuje rzadziej, naprzemiennie z okresami manii,
• tego, co ją wywołuje – czynniki biologiczne (wewnętrzne) lub zewnętrzne. Ponadto depresja może być uwarunkowana genetycznie (człowiek ma predyspozycje do dziedziczenia),
• specyficznych okoliczności, które towarzyszą pojawianiu się depresji – często choroba jest wywołana konkretnym przeżyciem. Tutaj należy wspomnieć o depresji poporodowej czy depresji po rozstaniu z partnerem.

Jak widzisz, nie ma jednego, konkretnego źródła depresji. Choroba pojawia się w wyniku zgromadzonych doświadczeń, trudnych przeżyć czy towarzyszy innej chorobie albo jest jej efektem. Często na depresję zapadają osoby walczące z nowotworami, a nawet ich bliscy.

Wraz z tym, jak depresja przestała być traktowana jako „wymysł” czy „fanaberia” rozpoczęto prace nad chorobą. Pozwoliło to zrozumieć wiele rządzących nią mechanizmów, ustalić przyczyny i rodzaje zaburzenia. Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne opracowało klasyfikację diagnostyczną. To ogólnie przyjęty na świecie wykaz podtypów depresji.

Depresja sezonowa

Pojawia się głównie jesienią i zimą, kiedy zmniejsza się liczba słonecznych dni, szybciej zapada zmrok, a ludzie czują się pozbawieni energii, ospali i zmęczeni.

Depresja poporodowa

Dotyka młodych matek po porodzie. Większość kobiet odczuwa wtedy duże wahania nastrojów, stają się płaczliwe, drażliwe i niespokojne. Stan ten zazwyczaj mija, a samopoczucie stabilizuje się po około 2 tygodniach. O depresji poporodowej mówimy, gdy baby blues trwa dłużej, nie słabnie, a wręcz przybiera na intensywności.

Więcej o depresji poporodowej przeczytasz tutaj: Depresja poporodowa

Depresja melancholiczna

Gorszy nastrój rano, wczesne pobudki, poczucie winy, chudnięcie, ogólne złe samopoczucie.

Depresja psychotyczna

W której chory zmaga się z urojeniami i omamami,

Depresja atypowa

Zmęczenie przychodzi wieczorem, chory jest apatyczny, senny, ma zwiększone łaknienie.

Depresja nawracająca

Trwa stosunkowo krótko, ale wraca w regularnych odstępach czasu, np. raz w miesiącu.

Depresja przewlekła

Trwa dłużej niż dwa lata, wiąże się z apatią, brakiem energii, zmęczeniem, odsunięciem od innych ludzi, rezygnacją z przyjemności, hobby.

Depresja po stracie kogoś bliskiego

Trwająca przez okres żałoby i dłużej.

Depresja osób starszych

Dotyka głównie seniorów, wiąże się z występowaniem chorób otępiennych, demencji, Alzheimera, poczuciem samotności i utraconą samodzielnością.

Depresja maskowana

Trudno ustalić, że przyczyną zaburzenia jest depresja. Bardziej od niej widoczne są inne choroby, jadłowstręt, zaburzenia obsesyjne i kompulsywne czy alkoholizm.

Depresja może przybrać różne, czasem nieoczywiste formy. Bywa związana z chorobą neurologiczną, a niektóre objawy można pomylić ze zwykłym zmęczeniem, smutkiem, który przemija czy niedoborem witamin lub minerałów. Jednak nie warto bagatelizować choroby nawet na pierwszym etapie, ponieważ im wcześniej rozpoczęte leczenie, tym większa szansa na to, że skończy się ono sukcesem.

Depresja ze względu na natężenie

Depresja nie od razu objawia się w sposób silny i dynamiczny. Znacznie częściej daje subtelne, czasem trudne do wychwycenia symptomy. Ze względu na to, że stopniowo ulegają one eskalacji, podział można też przeprowadzić w oparciu o to, jakie są objawy depresji i jak intensywnie przebiegają poszczególne jej etapy.

1. Etap pierwszy – depresja lekka – nastrój chorego jest obniżony przez większość czasu, towarzyszy mu uczucie zmęczenia, zniechęcenia oraz apatii. Nie wynikają one z konkretnej sytuacji, ale pojawia się często i utrzymuje się przez pewien czas. Na tym etapie może też pojawić się depresja maskowana, czyli stan, któremu towarzyszą także objawy psychosomatyczne, np. odczuwanie bólu w różnych częściach ciała.
2. Etap drugi – depresja umiarkowana – tutaj już zły nastrój towarzyszy człowiekowi przez cały czas. Chory nie odczuwa radości z życia, obojętnieje na to, co do tej pory było dla niego ważne (hobby, praca, rodzina). Gorzej funkcjonuje w społeczeństwie, więc woli się separować od innych ludzi, szuka samotności.
3. Etap trzeci – depresja silna – przez utrzymujące się zobojętnienie, zmęczenie i apatie, chory nie jest w stanie normalnie funkcjonować ani wykonywać codziennych podstawowych czynności. Do tego nierzadko dochodzą urojenia, zahamowania ruchowe, podejrzliwość wobec innych, wyszukiwanie chorób, a nawet myśli i próby samobójcze.

O ile przeoczenie etapu drugiego czy trzeciego jest niemożliwe, o tyle często ignorowany jest etap pierwszy. Nawet dłuższe przygnębienie można próbować wytłumaczyć przed samym sobą i przed innymi, dlatego nic dziwnego, że chory unika konfrontacji z rzeczywistością. Tutaj warto, aby czujność zachowały osoby z najbliższego otoczenia – rodzina i przyjaciele mogą początkowo nie zauważyć depresji maskowanej, ale nie powinny pozostać obojętne na dziwne, niewytłumaczalne zmiany w zachowaniu swojego przyjaciela czy partnera. 

Zobacz również: Jak pomóc osobie z depresją?

Przyczyny depresji, czynniki ryzyka depresji

Jest to zaburzenie psychiczne, więc istnieje wiele teorii na temat możliwych przyczyn rozwoju depresji. Najbardziej przebadany punkt widzenia wskazuje, że w mózgu pacjentów z kliniczną depresją mogą wystąpić zmiany biochemiczne. Uważa się, że niedobory dwóch substancji w mózgu, serotoniny i noradrenaliny, są odpowiedzialne za pewne objawy, w tym niepokój, drażliwość i zmęczenie. Poza tym wskazuje się również, że przyczyny depresji mogą mieć związek z genetyką i występować rodzinnie. Na przykład, jeśli jednojajowy bliźniak ma depresję, drugi ma 70% szans na zachorowanie na tę chorobę w pewnym momencie swojego życia. Jednak nie u wszystkich osób z predyspozycjami genetycznymi rozwija się depresja kliniczna, ponieważ sposób, w jaki reagują na określone zdarzenia, wpływa na te zmiany.

Eksperci, którzy analizują różne typy osobowości, donoszą, że pewne aspekty mogą mieć znaczenie w rozwoju i przebiegu depresji. Zasadniczo pesymistyczne osoby o niskim poczuciu własnej wartości, z lękowymi lub negatywnymi tendencjami i łatwo ulegające stresowi, są bardziej narażone na problem depresji.

Istnieją również pewne wewnętrzne i zewnętrzne czynniki ryzyka depresji. Początkowo osoby, u których w rodzinie występowała depresja, mogą wykazywać tendencję do prezentowania tego zaburzenia w przyszłości lub przynajmniej mieć sprzyjające temu zmiany genetyczne. Podobnie choroba może rozwinąć się u osób narażonych na stres fizyczny lub psychiczny. Niska samoocena i brak pewności siebie to także wewnętrzne czynniki ryzyka.

Z drugiej strony, jako zewnętrzne czynniki ryzyka depresji, można wyróżnić:

• traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa,
• sytuacje mobbingowe,
• problemy z rozwodem,
• wychowanie w dysfunkcyjnej rodzinie,
• niewielkie wsparcie społeczne i rodzinne w okresie dojrzewania,
• narażenie na powtarzające się sytuacje stresowe,
• konieczność stawienia czoła dużym wymaganiom,
• czynniki środowiskowe, takie jak przemoc, przemoc psychiczna, zaniedbanie, ubóstwo lub nadużycia,
• inne choroby ogólnoustrojowe, takie jak niedoczynność tarczycy,
• spożywanie legalnych i nielegalnych substancji uzależniających,
• przyjmowanie niektórych leków.

Depresja u nastolatków

Trzeba wiedzieć, że choroba dotyka osoby bez względu na wiek. Niestety w ostatnim czasie daje się zauważyć rosnącą liczbę zachorowań na depresję u nastolatków. To alarmujące dane, które wymagają głębszej analizy, a w pierwszej kolejności większej czujności ze strony rodziców i pedagogów szkolnych.

Depresja u nastolatków bardzo często bywa mylona z burzą hormonów lub innymi zmianami, które zachodzą w ciele i umyśle młodego człowieka na etapie dojrzewania. To trudny okres wiążący się ze strzeżeniem swojej prywatności, zamknięciem w sobie i poszukiwaniem wsparcia oraz przyjaźni wśród rówieśników, często kosztem pogorszenia kontaktów z rodzicami. Nie zawsze udaje się opiekunom ustalić, że zmienny nastrój syna lub córki to nie efekt buntu, a objawy depresji.

Jeżeli chodzi o symptomy, to są one bardzo zbliżone do tych, które wymieniliśmy wyżej. Młody człowiek traci entuzjazm, zainteresowanie otaczającym go światem, ma zaburzenia snu i apetytu, wpada w melancholijne nastroje, jest milczący, zmęczony, nie umie się skoncentrować, ma problemy z pamięcią. Do tego nierzadko dochodzą objawy psychosomatyczne, czyli bóle głowy, brzucha, rozstrój układu pokarmowego czy omdlenia.

Leczenie depresji u nastolatków zazwyczaj obejmuje psychoterapię, a czasem też przyjmowanie środków farmakologicznych o działaniu łagodzącym objawy i pomagającym w przetrwaniu trudnego czasu.

Depresja u mężczyzn

Jak statystycznie wygląda depresja z rozróżnieniem na płeć? Okazuje się, że częstotliwość chorowania jest niższa u panów, jednak depresja u mężczyzn objawia się inaczej i ma nieco inny przebieg. Jest też trudniejsza do zdiagnozowania, co wynika z:

• czynników kulturowych (wychowywanie w przeświadczeniu, że „chłopaki nie płaczą”, że mężczyzna ma być silny i nie okazywać słabości),
• niechęci do okazywania słabości, przyznawania się do problemów z obawy o to, jak zostaną odebrane i potraktowane.

Co do „inności” objawów oraz samego przebiegu choroby, to najczęściej różnice wynikają z tego, w jaki sposób mężczyźni reagują. Zamiast zamknięcia w sobie, przeżywania smutku i pogrążania się apatii, dają wyraz swoim problemom przez wybuchy agresji, drażliwość oraz złość. To sprawia, że trudno zdiagnozować depresję lękową, a raczej podejrzewa się taką osobę o nieumiejętność panowania nad własnymi emocjami.

Mężczyźni mogą zapadać na depresję z takich samych przyczyn jak kobiety. Czasem towarzyszy im choroba dwubiegunowa, innym razem utrzymujące się obniżenie nastroju, to efekt zerwania, rozwodu czy niepowodzeń zawodowych. Do najczęstszych powodów depresji zalicza się obciążenia genetyczne, czynniki psychologiczne oraz społeczne i kulturowe. W przypadku panów, którzy zazwyczaj mają trudności, aby otworzyć się i poszukać pomocy, ucieczką najczęściej okazują się używki, tj. narkotyki, hazard, alkohol. Częściej niż u kobiet, w tej grupie dochodzi do prób samobójczych.

Depresja lękowa

U mężczyzn popularnym schorzeniem jest depresja lękowa, a więc stan, w którym gorszemu samopoczuciu towarzyszy też strach i to, że dopiero stracą pracę lub bliską osobę. Bardzo często przyczyną jest obawa przed samotnością, którą można opisać jako paraliżującą, wręcz uniemożliwiającą normalne funkcjonowanie, nawiązywanie relacji czy wchodzenie w związki. W ten sposób problem się zapętla – mężczyzna z depresją staje się samotny, bo sam do tego doprowadził poprzez unikanie kontaktów z innymi ludźmi i odcięcie się od świata zewnętrznego, odtrącenie członków rodziny oraz przyjaciół.

Więcej o depresji lękowej przeczytasz w artykule:

• Depresja lękowa – wyjście jest!

Depresja u kobiet

Depresja u kobiet zazwyczaj objawia się obniżeniem nastroju, apatią, płaczliwością. Inne są objawy, ale też zachowanie osoby, u której zaburzenia się pojawiły. W przypadku kobiet zachorowania zdarzają się nawet dwukrotnie częściej niż u panów. Duży odsetek chorych stanowią panie cierpiące na depresję poporodową. Objawy to wzmożona płaczliwość, niepokój, które są związane bezpośrednio z burzą hormonalną towarzyszącą pojawieniu się dziecka. Stan ten, choć uchodzi za normalny, powinien jednak skończyć się po upływie około 2 tygodni. Trzeba zareagować, jeśli bliscy, osoby z otoczenia, zauważą, że baby blues utrzymuje się dłużej i utrudnia normalne funkcjonowanie w rodzinie.

Depresja poporodowa to nie jedyny problem, z jakim mierzą się kobiety. Często choroba to efekt ogromnych oczekiwań społecznych, konieczność perfekcyjnego godzenia kilku ról w tym samym czasie, a także skutek bycia ofiarą przemocy fizycznej, psychicznej lub ekonomicznej. Zdarza się, że depresja to „efekt uboczny” przyjmowanych leków antykoncepcyjnych lub leczących niepłodność. Dlatego w diagnozowaniu choroby tak ważne jest wielotorowe podejście i rozpoznanie na kilku płaszczyznach. Tylko wtedy uda się uzyskać przejrzysty obraz całej sytuacji.

Kobiety z natury są bardziej ekspresyjne, otwarte na rozmowę i poszukiwanie pomocy. Nic dziwnego, że szybciej otrzymują potrzebną pomoc, bo nie boją się o nią prosić (choć nie zawsze). U pań okresy depresyjne bywają silnie związane z okresami życia, w których się znajdują. Stąd depresja nastoletnia, depresja poporodowa czy ujawniająca się w okresie menopauzy. Za wieloma spadkami nastroju stoją bowiem zmiany hormonalne, które są trudne do ujarzmienia bez leków.

Rozpoznanie depresji, diagnozowanie i leczenie depresji

Depresja lękowa, maskowana, po rozstaniu lub po porodzie… jest wiele rodzajów zaburzeń, które różnią się w zależności od czynnika, który je wywołał, wieku, płci oraz osobistych uwarunkowań. Czasem to genetyka decyduje o tym, czy dana osoba będzie skłonna do popadania w nastroje depresyjne utrzymujące się albo nawracające, a innym razem są to czynniki społeczne lub kulturowe. Nie należy też bagatelizować traumatycznych wydarzeń z życia – czasem jest to rozwód, śmierć bliskiej osoby, bankructwo firmy, uczestnictwo w wypadku drogowym.

Bardzo ważne w leczeniu depresji jest postawienie odpowiedniej diagnozy. W pierwszej kolejności trzeba wykluczyć choroby neurologiczne lub inne, które mogą wywoływać apatię, zaburzenia pamięci i koncentracji, problemy ze snem, bóle głowy czy brzucha, napady złości. Jeżeli pacjent jest zdrowy na ciele, może się okazać, że źródło problemu kryje się w jego psychice.

Objawy depresji z początku bywają dość łagodne i nie są jednoznaczne. Nie powinno to jednak uśpić czujności danej osoby lub jej bliskich – rodziny i przyjaciół. Wszelkie niepokojące zmiany w zachowaniu warto od razu konsultować i stawiać im czoła. Rozpoznanie depresji u nastolatków, jak również u osób dorosłych, a zwłaszcza u mam w depresji poporodowej wymaga konsultacji ze specjalistą. Psycholog na bazie opisanych objawów, historii choroby oraz wywiadu z pacjentem jest w stanie ustalić, co jest przyczyną występowania zaburzenia, jaki jest jego rodzaj i wreszcie, jaką metodę leczenia terapeutycznego i/lub farmakologicznego wdrożyć, aby mu pomóc.

👉 Jeżeli potrzebujesz pomocy, wsparcia psychologicznego placówki naszych poradni znajdują się w:

• Warszawie, Zobacz: Psycholog Warszawa
• Wołominie, Zobacz: Psycholog Wołomin

Masz depresję? 3 metody leczenia depresji

Ryzyko wystąpienia depresji dotyczy tak naprawdę każdego. Nikt nie jest w stanie przewidzieć, jak na przykład zareaguje na traumatyczne wydarzenie w swoim życiu. Jeśli pacjent ma depresję, a jej diagnoza została przeprowadzona i potwierdzona w gabinecie psychologicznym, można przejść do działania. Dostępnych jest kilka metod leczenia tej choroby, z których trzy są najczęściej stosowane. Ich dobór pojedynczy lub zalecenia do stosowania wszystkich trzech od razu, zależy od tego, jak duże jest nasilenie depresji.

1.Farmakoterapia

Leki przeciwdepresyjne mogą być przepisywane w celu skorygowania braku równowagi w poziomie chemicznym mózgu oraz przy ciężkich przypadkach. Zwykle osiągają pełne działanie po 3-6 tygodniach od rozpoczęcia leczenia. Jeśli po 6-8 tygodniach nie widać poprawy lub jest ona niewielka, psychiatra zmieni dawkę leku lub doda, lub zastąpi inny lek przeciwdepresyjny. Psychiatrzy zazwyczaj zalecają, aby pacjenci kontynuowali przyjmowanie leku przez sześć miesięcy lub dłużej po ustąpieniu objawów.

2.Psychoterapia

Można ją stosować samodzielnie w leczeniu łagodnej depresji lub w połączeniu z lekami przeciwdepresyjnymi w przypadku umiarkowanej, lub ciężkiej formy. Terapia u psychologa jest bardzo ważna, chociażby w celu znalezienia i przepracowania przyczyny, która doprowadziła pacjenta do takiego stanu. W zależności od nasilenia depresji leczenie może trwać kilka tygodni lub znacznie dłużej.

3.Wsparcie grupowe

Taka terapia obejmuje osoby z podobnymi schorzeniami, które dzielą w grupie swoimi odczuciami i przemyśleniami. Tutaj warto też wspomnieć o terapii rodzinnej lub par, która pomaga rozwiązać określone problemy.

Depresja nigdy nie jest normalna i zawsze powoduje niepotrzebne cierpienie. Dlatego warto zgłosić się do specjalisty, który postawi trafną diagnozę i wdroży odpowiednie leczenie.

Sprawdź również: Jakie zagrożenia niesie nieleczona depresja? Tutaj: Nieleczona depresja: objawy, znaki ostrzegawcze, zagrożenia