Poradnia w Wołominie

Poniedziałek - Piątek, od 8:00 do 21:00
Sobota, od 8:00 do 19:00
Niedziela, od 8:00 do 16:00 (od 1.09.)
ul. Miła 3, 05-200 Wołomin, 3 piętro

Poradnia Warszawa Białołęka

Poniedziałek - Piątek, od 9:00 do 21:00
Sobota, od 8:00 do 16:00
ul. Mochtyńska 65, 03-289 Warszawa

Poradnia w Wołominie

Poradnia Warszawa Białołęka

Strona głównaBlogSyndrom DDD – co to znaczy?

Syndrom DDD – co to znaczy?

Kategorie:
DorosłyDzieckoPrzemocUzależnieniaZwiązki i relacje

Dorastałeś w dysfunkcyjnej rodzinie? Wiesz, czym jest rozbita rodzina, uzależnienie rodzica, lub jego choroba psychiczna? A może jako dziecko doświadczyłeś przemocy i agresji ze strony opiekunów? Dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie wpływa nie tylko na dzieciństwo, ale także odbija się na przystosowanie do życia w okresie dorosłości. Mówi się wówczas o syndromie DDD. Co to jest? Czym się objawia? Jak go leczyć? Dowiedz się więcej.

Spis treści:

DDD co to jest?

Czym jest dysfunkcyjna rodzina?

Kim są dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych?

Syndrom DDD objawy

Osoby z DDD – jak funkcjonują?

Jak wyjść z syndromu DDD?

 

DDD co to jest?

ddd

Pierwsze lata życia człowieka decydują o jego rozwoju osobistym, o kształtowaniu jego osobowości. Dzieci przechodzą różne kryzysy, zwłaszcza do 6. roku życia, a rodzina odgrywa fundamentalną rolę w ich pokonywaniu. Rodzice powinni robić wszystko, aby najmłodsi mogli z powodzeniem je przezwyciężyć i stać się dorosłymi ludźmi z pełnym i zrównoważonym życiem emocjonalnym. Ale jeśli dziecko dorasta w dysfunkcyjnej rodzinie, w której nieustannie pojawiają się konflikty, niewłaściwe zachowania, a nawet różnego rodzaju nadużycia, brakuje mu zdrowych wzorców. To może spowodować, że przystosuje się do tych dysfunkcyjnych zachowań, dorośnie i będzie je postrzegać jako normalne działania.

Wówczas można mówić o syndromie DDD. DDD co to znaczy? DDD to skrót od Dorosłego Dziecka z Rodziny Dysfunkcyjnej. Odnosi się do zespołu cech i zachowań, które powstały w dzieciństwie na skutek dziecięcej traumy, fizycznego lub emocjonalnego znęcania się, zaniedbania, porzucenia, bycia świadkiem przemocy, bezdomności itp. Dzieci, które dorastają w chaotycznej, nieprzewidywalnej i dysfunkcyjnej rodzinie, mają zwykle bardzo podobne cechy i niezdrowe wzorce radzenia sobie w dorosłości.

Czym jest dysfunkcyjna rodzina?

Dysfunkcyjność jest rozumiana jako zaburzenie w funkcjonowaniu czegoś lub odpowiadającej mu funkcji. Dlatego w rodzinie dysfunkcyjnej zwraca się uwagę na te postawy, które nie powinny występować w środowisku rodzinnym.

Rodzaje traumatycznych doświadczeń z dzieciństwa obejmują m.in.

  • przemoc fizyczną,
  • wykorzystywanie seksualne,
  • nadużycia emocjonalne,
  • zaniedbanie fizyczne,
  • zaniedbanie emocjonalne,
  • bycie świadkiem przemocy domowej,
  • uzależnienie rodzica lub innego bliskiego członka rodziny (np. brata),
  • chorobę psychiczną rodzica,
  • separację lub rozwód rodziców,
  • bezrobocie, emigrację,
  • samotne rodzicielstwo,
  • przebywanie rodzica w więzieniu.

Te powyższe sytuacje wpływają na podstawowe potrzeby rodziny. I to właśnie odróżnia rodziny z niewielkimi dysfunkcjami od tych, w których dysfunkcja stanowi poważny problem.

Kim są dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych?

Termin „dorosłe dziecko z rodziny dysfunkcyjnej” jest używany do opisania dorosłych, którzy dorastali w domach dysfunkcyjnych (DDD) lub alkoholików (DDA). Wykazują oni łatwo rozpoznawalne cechy, które ujawniają przeszłe nadużycia lub zaniedbania. DDD to osoba, której wychowanie w rodzinie dysfunkcyjnej wpłynęło na życie dorosłe.

Ludzie z syndromem odrzucenia w dzieciństwie mają tendencję do postrzegania świata w sposób wyjątkowy.

  • Nie wiedzą, co to jest „normalność”.
  • Czują, że wszyscy wokół wiedzą, jak funkcjonować w społeczeństwie, ale oni tego nie potrafią.
  • Nie wiedzą, jak można żyć bez chaosu i kryzysu.
  • Mogą mieć trudności z dokończeniem powierzonych im zadań.
  • Często osądzają samych siebie i nie mają dla siebie litości.
  • Nie wiedzą, jak się zrelaksować i po prostu dobrze się bawić.
  • Mają trudności z romantycznymi relacjami i stałymi związkami.
  • Nadmiernie wybuchowo reagują na zmiany, nad którymi nie mają kontroli.
  • Nieustannie szukają aprobaty.
  • Czują, że są inni i nie całkiem „pasują” do innych.
  • Są albo bardzo odpowiedzialni, albo bardzo nieodpowiedzialni.
  • Są niezwykle lojalni wobec swojej rodziny, nawet w obliczu dowodów nielojalności.
  • Trzymają się kłamstwa, że w ich rodzinie wszystko było w porządku.
  • Są impulsywni i działają pod wpływem chwili.
  • Błędnie wierzą, że przy odrobinie większego wysiłku mogą sprawić, że zostaną pokochani lub mogą skłonić innych do zmiany.

Nie ma znaczenia, czy dysfunkcja w rodzinie była poważna, czy niewielka. Jej wpływ może być odczuwalny tak samo. Dzieci rozwijają cechy, z którymi będą musiały się zmagać w dorosłym życiu.

Syndrom DDD – objawy

Objawy bycia dorosłym dzieckiem z rodziny dysfunkcyjnej manifestują się na dwóch płaszczyznach: emocjonalnej i społecznej. Dzieci w dysfunkcyjnych rodzinach nie uczą się zauważać, doceniać i zajmować się własnymi uczuciami. Zamiast tego skupiają się na zauważaniu i zarządzaniu uczuciami innych ludzi – często od tego zależy ich bezpieczeństwo. Dlatego na gruncie emocjonalnym w ich dorosłym życiu muszą zmagać się m.in. z:

  • lękiem,
  • smutkiem,
  • ciągłym poczuciem napięcia emocjonalnego,
  • niepokojem,
  • drażliwością,
  • poczuciem osamotnienia i pustki,
  • niską samooceną,
  • wstydem,
  • nadmiernym zamartwianiem się o przyszłość,
  • niskim poczuciem kompetencji,
  • obawami przed popełnieniem błędu,
  • przekonaniem o swojej samowystarczalności.

Problemom emocjonalnym często towarzyszą objawy somatyczne np. bóle brzucha, nudności, kłucie w okolicy serca, duszności.

Syndrom DDD daje również wyraźne objawy na gruncie relacji społecznych. Odbijają się one na kontaktach i związkach z innymi ludźmi:

  • lęk przed wchodzeniem w związki,
  • niechęć do założenia rodziny,
  • trudności w odnalezieniu się w roli współmałżonka lub rodzica,
  • nieumiejętność rozwiązywania konfliktów,
  • niechęć do mówienia o sobie, własnych emocjach i uczuciach,
  • brak satysfakcji z posiadania bliskich relacji z innymi,
  • niechęć do nawiązywania przyjacielskich kontaktów społecznych.

Osoby z DDD – jak funkcjonują?

syndrom ddd

Najbardziej wymownym sygnałem syndromu odrzucenia jest to, że wielu dorosłych z takimi dysfunkcjami po prostu nie zdaje sobie sprawy, czym jest normalne gospodarstwo domowe. Nie mają solidnych podstaw, nie wiedzą, czym są kochające i opiekuńcze rodziny. To samo w sobie może prowadzić do niezwykłego, a nawet dziwacznego zachowania. Osąd osób z DDD często jest skrajny, dobry lub zły, z niewielką ilością kompromisu, którą ma większość funkcjonalnych ludzi. Skutkiem może być niskie poczucie własnej wartości i duży samokrytycyzm.

Uzależnienie od alkoholu i narkotyków w dysfunkcyjnych rodzinach może prowadzić do manipulacji, kłamstw i oszukiwania innych. To wyuczone zachowanie po prostu odbija się na życiu dorosłym i maskuje wszelkie problemy. W dysfunkcyjnym domu trudno o radość, zabawę i frywolność. Częściej występuje wrogość, gniew, rywalizacja. Nie ma spontaniczności, jest mało pochwał, a robienie wszystkiego dla siebie uruchamia tryb przetrwania.

Osobom z DDD trudno wytworzyć intymność w relacjach z innymi. Czasami bez pomocy psychologa i nauki ufania innym, zwłaszcza bliskim, nie są w stanie stworzyć stałego związku. Niepewność i strach przed zaufaniem to powszechny problem większości ludzi z syndromem odrzucenia, który dodatkowo nasila się w sytuacjach dysfunkcyjnych. Niektórzy szukają miłości i aprobaty przez całe życie, ale bez przepracowania swoich traum, nigdy tak naprawdę tego nie osiągną.

Dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych często wyczuwają, że „nie są normalne” i nie pasują do społeczeństwa. Często angażują się w ryzykowne zachowania, przestępczość, uzależnienia. Opuszczają zwykle dom w młodym wieku, gdy jeszcze nie są przygotowani do przyjęcia świata, takim, jaki on jest. Zamiast dążyć do zmian, nie mają w sobie takiej odporności psychicznej, która pomogłaby im przezwyciężyć wszelkie niepewności.

Dysfunkcjonalni dorośli z takich rodzin mają wiele do pokonania w życiu, aby przejąć kontrolę nad swoim losem. Mimo wszystko mogą nauczyć się kochać i żyć w pokoju.

Jak wyjść z syndromu DDD?

Jeśli to Ciebie dotyczy problem bycia dorosłym dzieckiem z dysfunkcyjnej rodziny, musisz wiedzieć, że podstawą leczenia syndromu DDD jest wyjście poza zasady rządzące dysfunkcyjną dynamiką rodziny. Możesz zastąpić wpojone schematy z dzieciństwa nowym zestawem wytycznych, które zastosujesz w dorosłym życiu.

  • Rozmawiaj o swoich uczuciach i doświadczeniach. Możesz przełamać wstyd, izolację i samotność oraz budować trwałe relacje, kiedy dzielisz się swoimi przemyśleniami i uczuciami z osobami godnymi zaufania. Uznanie istnienia i mówienie o swoich problemach jest przeciwieństwem ich zaprzeczania. Otwiera drzwi do rozwiązań i wyjścia z syndromu DDD.
  • Zaufaj innym i ustaw odpowiednie granice. To może wydawać się przerażające, zwłaszcza gdy najbliżsi zawiedli Cię w przeszłości. Potrzeba czasu, aby nauczyć się ufać sobie i rozpoznawać to, komu można ufać, a komu nie. Zaufanie jest ważnym elementem zdrowych relacji. Wraz ze zdrowymi granicami, które wyznaczasz, stanowi podstawę zaspokajania swoich potrzeb i otrzymywania szacunku od innych.
  • Nie wstydź się tego, co czujesz. Możesz mieć wszystkie uczucia, zarówno te negatywne, jak i pozytywne. Musisz uświadomić sobie ich wartość. Jednak nie możesz żyć tylko w poczuciu wstydu, strachu i smutku. Czas pozwolić im odejść i zaistnieć tym pozytywnym.
  • Zmierz się z negatywnymi myślami i przekonaniami na swój temat. Zadaj sobie pytania takie jak: skąd mam wiedzieć, że ta myśl jest prawdziwa? Skąd wzięło się to przekonanie? Czy to moja myśl/przekonanie, czy też wpojono mi to w dzieciństwie. Pamiętaj, że masz pełne prawo mówić i myśleć o sobie dobrze, nawet gdy Twoje dzieciństwo wiązało się z traumatycznymi doświadczeniami.
  • Pracuj z psychologiem. Pamiętaj również o pracy z psychoterapeutą lub uczestniczeniu w grupach wsparcia. Takie rozmowy są bardzo pomocne w zmniejszaniu poczucia wstydu i odbudowaniu własnej wartości. Zrozumienie niektórych reguł rodzinnych, które dominują w rodzinach dysfunkcyjnych, może pomóc Ci uwolnić się od toksycznych wzorców, podnieść samoocenę i stworzyć zdrowsze relacje z innymi.

Budowanie poczucia własnej wartości i leczenie traumy z dzieciństwa to długofalowy proces. Czasami wszystko na początku może wydawać się bardzo przytłaczające, ponieważ istnieje wiele warstw bólu i zniekształconych przekonań. Dotarcie do źródeł problemów i ich przepracowanie pozwala wyjść z syndromu DDD. Wytrwałość poprzez wprowadzanie małych, konsekwentnych zmian prowadzi na pewno do zwiększenia satysfakcji z życia.

 

 

O autorze

Monika Chrapińska-Krupa

Dyrektor Poradni, Psycholog, Diagnosta, Psychoterapeuta, Trener TZA
Monika Chrapińska-Krupa psycholog i certyfikowany psychoterapeuta poznawczo-behawioralny, pełni funkcję dyrektora w renomowanej poradni "Spokój w Głowie". Jej fascynacja ludzkim umysłem przenosi się również do słowa pisanego, co jest widoczne w jej zaangażowanych i przenikliwych postach. Początki jej pisarskiej ścieżki sięgają kursu copywritingu, który rozpalił w niej pasję do dzielenia się wiedzą. Ta pasja z czasem przekształciła się w kwitnący talent, który obecnie inspiruje czytelników na całym świecie. Regularnie zapraszana jako ekspertka z dziedziny psychologii do programów telewizyjnych, Monika Chrapińska-Krupa w swojej pracy łączy naukową precyzję z empatycznym spojrzeniem na człowieka, nieustannie dążąc do rozsiewania spokoju w ludzkich głowach.
Przeczytaj o autorze
Chcesz być na bieżąco z naszymi artykułami psychologicznymi?
Polub nas na Facebook
Udostępnij wpis na Facebooku, aby pomóc innym osobom!